Het fundraising diner

Zoals bij de meeste culturele instellingen was ook bij het Museum voor Toeters en Bellen de functie van fundraiser ondergebracht bij de medewerker met kennis noch netwerk. Marijke had de discutabele eer om een groots diner te organiseren en geld op te halen voor het ernstig noodlijdende museum.
Tussen de gangen door veilde het museum allerhande curiosa en topstukken uit de collectie, zoals wel meer musea deden. Het target was hoog, de repercussies ook. Als Marijke geen half miljoen bij elkaar hengelde werd haar contract niet verlengd.

Ze boog zich over de genodigdenlijst en had nu al hoofdpijn. Haar directeur had haar opgezadeld met een zwik namen zonder enige samenhang. Oud-medewerkers, bezoekers uit 2008 en semi-gesuccombeerde donateurs. Die gingen nooit al dat geld bij elkaar brengen.

Van een vriendin bij een ander museum had ze een database ontvangen met hun grootste geldschieters. Marijke scrolde door de lijst en kopieerde de mensen met de meest poenerige achternaam naar haar eigen adressenbestand. Die zouden het vast niet erg vinden om een extra uitnodiging te ontvangen, dacht ze.

Toen ze tweehonderd namen onder elkaar had staan keek ze tevreden. Wel wat meer dan de cateraar aankon, maar er vielen toch vaak nog mensen af.

Marijke boog zich over de uitnodiging. Op dat moment kwam haar directeur binnen, een oudere, rijzige dame. “Marijke, wat doen we met onze Twitteraars?” Marijke keek niet-begrijpend: “Je bedoelt onze 200 volgers op Twitter?”. De directeur knikte. “Kunnen we die niet bellen en vragen of ze ook naar het diner komen?”

Marijke was wel wat gewend, maar op dit soort vragen had ze geen antwoord. “Ik zal het opnemen met Communicatie”, mummelde ze en boog zich weer over de uitnodiging. Wat moest er in godsnaam in de aanhef? Uiteindelijk tikte ze: “Kom dineren en doneren.”

Ze twijfelde nog even of mensen niet zouden denken dat ze op hun organen uit waren, maar bij gebrek aan inspiratie liet ze het zo. Ze voegde nog wat zinnen toe, plakte een foto van het meest begeerde collectiestuk erbij en stuurde het naar de drukker. Marijke had geen planning, maar als ze die had gehad, kon dit van haar lijstje.

Daarna googelde ze een paar heren uit de database van haar vriendin. Helaas: allemaal even oud, homo of lelijk. Als Marijke’s contract niet werd verlengd, was er geen plan B.

About Jacques Placques 97 Articles
Jacques Placques schrijft over hardnekkigheden, schandaaltjes en stereotypen in de kunst- en designwereld. Als stille getuige tekent hij observaties op die geromantiseerd zijn weergegeven om herkenning te voorkomen.

Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*