Het Fundraising Diner deel 3

Over twee weken zou het fundraising diner plaatsvinden waarmee het Museum voor Toeters en Bellen vijf ton bij elkaar hoopte te harken. Marijke van Publiekszaken had de loodzware taak om met minimaal budget een avond te organiseren ‘die kon wedijveren met het gala van het Metropolitan Museum in New York’, aldus haar directeur Hester. Marijke had al weken last van hardnekkige hoofdpijn en een trillend rechter ooglid, wat haar interne geloofwaardigheid geen goed deed.

Tot nu toe hadden twintig mensen toegezegd te komen. De overige honderd uitnodigingen waren nog niet beantwoord. Marijke vroeg zich af wanneer het tijd was om de B-lijst te gaan benaderen. Ondertussen probeerde ze een patroon te ontdekken in de koffievlekken in het tapijt.

Het was rustig vanochtend in het museum. Met een beetje fantasie kon ze zich voorhouden dat ze ergens anders werkte. Ergens waar geen fundraising diners werden gehouden. Waar geen geldnood heerste. Waar een vriendelijke mecenas structureel geld overmaakte, zodat Marijke zich weer kon toeleggen op hetgeen waarvoor ze eigenlijk was aangenomen…

Uit het niets plofte er een dikke map op haar bureau. Hester riep: “Je zat toch niet te slapen he? Daar is nu geen tijd voor. Ik heb nog een extra programmaonderdeel voor het fundraising diner. Ken je Ibrahim Pasha?” Marijke’s hoofdpijn manifesteerde zich vanochtend in de vorm van een loodzwaar rookgordijn waardoor ze niet helder kon denken.

Hester schudde haar hoofd uit ergernis. “Dat is een hele beroemde tassenontwerper. Ik heb ook een van zijn creaties.” Ze glunderde. “Ibrahim heeft toegezegd dat hij een limited edition rugtas wil doneren aan ons museum, die we mogen veilen tijdens het diner! Het is een uniek exemplaar, speciaal voor ons ontworpen! In de map vind je meer informatie.”

“Maar…”, begon Marijke, “we zijn toch het Museum voor Toeters en Bellen? Wat moeten we nou met een rugzak?”

“TAS, rugTAS”, benadrukte Hester. “Ibrahim ontwerpt geen zakken, maar tassen. En die tassen zijn heel relevant voor ons museum, want…” Hester moest even nadenken. “Want zonder tassen zouden mensen geen toeters en bellen met zich mee kunnen dragen. Moet ik het allemaal weer zelf verzinnen?”

En weg was ze. Nu was ook Marijke’s linker ooglid gaan trillen.