In de Martin Gropius Bau in Berlijn is op de begane grond een ambitieuze tentoonstelling van de Franse kunstenaar Philippe Parreno te zien. Parreno liet de tentoonstelling als het ware aansturen door de gistculturen in deze glazen box . Zo gaan de rolgordijnen in aantal zalen omhoog en omlaag zonder waarneembaar patroon of ritme…
…en flakkert het licht in de centrale hal.
Die hal is een van de meer geslaagde ruimtes in de tentoonstelling. Bezoekers kunnen relaxed zitten op een langzaam ronddraaiend podium.
Voor het podium is een donkere vijver gebouwd…
… waar machinaal, en op schijnbaar willekeurige momenten, perfecte kringen in het water verschijnen. Alles in de expositie beweegt uit zichzelf.
De tentoonstelling is een perfect uitgedacht geheel: in de twee ruimtes op de hoeken van het gebouw staan machinaal bespeelde vleugels. De muziek dringt door tot in de andere expositieruimtes…
… waar films draaien die niet meer tonen dan wat verschillen in de lichtintensiteit van de projecties. Parreno wil blijkbaar dat we aandacht krijgen voor dingen die we anders niet zouden waarnemen…
… zoals het omgevingsgeluid. Uit speakers in een verder lege zaal klinken straatgeluiden…van buiten ? Gelukkig gaan de gordijnen nog op en neer.
Een pratende steen.
“My room is another fishbowl”. De ramen zijn beplakt met geel folie, en visvormige heliumballonnen zweven door de schemerige ruimte alsof ze in een aquarium drijven.
In al zijn simpelheid een mooi en toegankelijk werk.
Op de eerste verdieping is nog de tentoonstelling “Welt ohne Aussen-Immersive spaces since the 60’s” te zien. Die expositie is een nogal divers geheel, met een aantal mooie werken erin. Er zijn ook dingen waar je aan kan deelnemen; een theeceremonie en workshops. Er is ook een heuse geurententoonstelling (foto); een werk van Wolfgang Georgsdorf.
Een geweldig -maar niet te fotograferen- werk is de virtual reality-film van Nonny de la Peña. Je krijgt zo’n apparaat op je hoofd en je zit in een Amerikaanse cel met je neus op een gevangene. De film gaat over eenzame opsluiting en hoe die mensen kapot maakt.
Op weg naar buiten struikelden we over dit werk van Jeppe Hein. Zodra deze dame op het bankje plaats nam, begon het traag de galerij door te rijden. Grappig.
Beiden tot 5 Augustus.
Museumsportal-berlin.de/en/museums/martin-gropius-bau/
(een bericht van Frans van Tartwijk)
Leave a Reply