Paul de Reus maakt vooral menshoge houten beelden. De laatste jaren duikt hij telkens weer op met mooie tentoonstellingen in kleinere musea: in Kampen, Vianen en nu in Harderwijk. Behalve de wel erg laagdrempelige titel (Fantastisch echt) is het een heel mooie tentoonstelling. Paul de Reus maakt vooral mensfiguren van hout, maar verwacht geen virtuoos houtsnijwerk: bij hem staat de vorm altijd in dienst van de inhoud. De bonkige, expressieve stijl van zijn beelden sluit goed aan bij de wrange verhalen die hij vertelt.
T/m 2 september a.s.
Stadsmuseum-harderwijk.nl/paul-de-reus/
De tentoonstelling bestaat uit drie ruimtes, die Paul heel goed naar zijn hand heeft gezet. De bruine balken in de eerste ruimte zouden veel kunstenaars in de weg zitten, maar hier worden ze juist een deel van de tentoonstelling. Op de vloer liggen houtsnippers, die associaties met een boerderij, houtzagerij, of het atelier van Paul, oproepen.
In de eerste ruimte gaan een aantal werken over hoe het is om kind te zijn: sterke vrouwen (of meisjes ) die zich niet uit het veld laten slaan…
…vrouw met sloophamer. Het beeld heeft de verrassende titel In gedachten.
…en een jongen met zijn onderbroek naar beneden, hoe bloot kun je zijn?
Een berg volkomen verroeste speelgoedridders liggen op een hoopje op de grond. Uit het armzalige hoopje komt een smetteloos witte ballon tevoorschijn.
In de tweede ruimte zijn een aantal werken te zien waarbij ook de beschilderde muur een integraal deel van het werk is.
Een man houdt zijn hand omhoog om niet verblind te worden door het licht. Of zwaait hij naar iemand ?
…de schaduw van zijn hand valt over een op de muur getekend figuurtje dat een lange weg naar de horizon afsjokt. De man zelf als hij oud is ?
Dit is geen werk van Paul de Reus, maar een hoekje van de zolder van het museum, die vol staat met voorwerpen en meubels uit het verleden van Harderwijk , dat vroeger een vissersplaats was.
Ergens in de zolderruimte ligt een beeld van een vis: een in luchtbelletjes gehuld vrouwtje drijft –of zweeft- met de vis mee.
De bovenste en laatste ruimte van de tentoonstelling is ook de grimmigste. De werken zijn met spots theatraal uitgelicht.
..kleding en de dood…
…Herinnering…
… Kinddrager…Her en der in de tentoonstelling hangen tekeningen. Een thema als Christoffel legt de verbinding met middeleeuwse kunst.
Een vrouw met overal haar: op haar hoofd, op haar benen en tussen haar benen. Het is dan ook een beeld uit 1993. Dat het beeld veel ouder is dan het meeste werk in de tentoonstelling valt niet op. Het geeft wel aan hoe consistent en onmodieus zijn oeuvre is.
T/m 2 september a.s.
Leave a Reply