Marijke 8

Een nieuwe week, een nieuw begin. Marijke stond met frisse moed voor haar kledingkast. Waar zou ze haar collega’s vandaag op tracteren? Elke freelanceklus bracht namelijk ook weer nieuwe mogelijkheden op romantisch vlak. Helaas voor Marijke was de trefkans op heteromannen in de culturele sector niet zo groot. Zeker niet bij Heel Holland Danst.

Artistiek directeur Bradley was op papier de enige heteroman in de organisatie, maar Marijke wist het zo net nog niet. Ze ontving van hem weinig erotische prikkels in haar shakra. En manager Bert was absoluut geen optie. Marijke moest bijna kokhalzen bij de gedachte.

Meteen voelde ze zich schuldig. Ze keek naar een foto van Osho. Hoe moest ze het pad naar verlichting bereiken als ze zulke wereldse gedachten bleef houden? De overpeinzing hield even aan, maar uiteindelijk won haar ijdelheid. Marijke griste een diep V-halsje van de plank.

Eenmaal op kantoor was er paniek. Allereerst bij Marijke, toen ze in de spiegel zag dat het diepe V-halsje veel doorschijnender was dan ze dacht. Daarna was er consternatie bij Innemijn. De eerste versie van hun Seizoensbrochure, die vreselijk achterhaalde TROS-kompas voor de culturele sector, was door Esperanza nagenoeg compleet afgekeurd.

De Seizoensbrochure gaf een overzicht van de nieuwe voorstellingen van Heel Holland Danst voor het komende jaar. En hoewel Marijke niet alle foto’s even prettig vond om naar te kijken, vond ze het boekwerk nog best de moeite waard. In tegenstelling tot Esperanza. Die had op de vroege maandagochtend al flink van leer getrokken tegen een nietsvermoedende Innemijn.

Aanvankelijk was ze met een rode viltstift door het document getrokken. Niet veel later had Esperanza onwelgevallige teksten en lay-out eigenhandig verscheurd en los getrokken. De proppen papier lagen nog op de grond. Innemijn zat erbij alsof ze op safari tussen de wilde leeuwen was gedropt. “H-h-het zal dus h-h-helemaal opnieuw moeten”, stamelde ze. Haar haar leek zelfs nog vetter dan normaal.

“Kom kind, we geven de correcties gewoon door aan het ontwerpbureau, dan maken die er weer wat moois van.” Innemijn knikte heftig haar hoofd, haar tranen onderdrukkend. Marijke besloot een kopje thee te halen. Thee was altijd goed. Thuis deed ze er een scheutje Amaretto bij. Dat was nog beter. Maar op haar werk hield ze het bij kamillethee. Gelukkig waren de anderen er nog niet, lekker rustig.

Op dat moment kwam Veronika binnen stampen, recht op Marijke af. “Wil jij woensdag mijn afspraak met de vrijwilligers overnemen? Ik moet naar Londen, naar The Barbican.” Marijke was onder de indruk. Van Veronika’s patchoeligeur, van haar vollere V-hals en van al dat haar. “Naar Londen, wat leuk? Ga je met Bert mee?” Veronika zwaaide haar krullen van links naar rechts en wierp haar kinnen in de lucht. “Ben je gek? Ik ga in de plaats van Bert!”

Marijke is freelancer in de culturele sector. Om de paar maanden wisselt ze van opdrachtgever. Soms krijgt ze betaald, vaak is er waardering. En een kop kamillethee.