Marijke 11

Na de vrijwilligersbijeenkomst schoof Marijke aan bij een ingelast overleg met de manager van Financiën. Kennelijk was het heel belangrijk, want het hele marketingteam moest aantreden. Behalve Veronika natuurlijk, want die was aan het fundraisen in Londen.

De nieuwe manager van Financiën oogde nog fris en energiek. Dat zou vanzelf over gaan, wist Marijke. De Man van Financiën keek de tafel rond langs alle vrouwelijke medewerkers en stootte Bert toen aan: ‘Het lijkt wel een snoeptrommel, vind je niet?’ Pieter-Nel sloeg haar ogen omhoog, maar Innemijn was stiekem gevleid. Marijke was nog te druk met de vrijwilligers in haar hoofd en Daniëlle zat druk op haar telefoon de boodschappen in te voeren.

‘Okee, dames’, likte de Man van Financiën. ‘Zoals jullie weten beheer ik sinds kort de geldzaken van Heel Holland Danst en ik ben er achter gekomen dat er veel te veel centjes uitgaan.’ De laatste vijf woorden sprak hij plechtig uit zoals een moeder haar peuter berispt. ‘Voor de laatste voorstelling werd Philip Glass ingevlogen, maar op het eind toch weer niet, maar de beste man had natuurlijk al wel een voorschot gekregen en dat mocht-ie houden.’ De Man knikte zorgelijk. ‘En zo gaat dat hier al heeel lang.’

‘Vertel je dit ook tegen de artistieke leiding?’, vroeg Pieter-Nel. Altijd bang dat ze haar tijd aan irrelevante zaken verdeed. De Man verschoot even, maar herpakte zich razendsnel als een echte autoverkoper. ‘Goede vraag, goede vraag! Voor jullie is het van belang dat jullie vanaf nu alle promotiekosten goed gaan noteren. Want er gaan ook heeel veel centjes uit aan balletfotografie bijvoorbeeld. Die Ramsi Ramstraiani is niet goedkoop!’

‘Wij moeten van Bradley en Esperanza met Ramsi werken, omdat hij hun vriend is. Wij vinden zijn foto’s eigenlijk zwaar deprimerend’, wierp Innemijn tegen. Maar de Man had er geen oren naar. ‘Daarom heb ik onze complete boekhouding 90 graden gekanteld!’

Heel even was het stil, maar toen pakte de Man zijn laptop erbij en wees naar een excelbestand. ‘Kijk, eerst telden we alle uitgaven bij elkaar op en dan wisten we hoeveel er per seizoen uitging. Maar nu gaan we dat radicaal anders doen…’ en hij kantelde het beeldscherm. ‘Ik wil namelijk graag weten hoeveel geld er per voorstelling uitgaat.’

Het team keek verbaasd. ‘Maar tellen de voorstellingen dan nog wel op?’ De Man schudde zijn hoofd. ‘Nee, dat is niet meer nodig. Niemand kijkt naar de jaarcijfers, want we hebben toch nooit een sluitende begroting. En op deze manier kunnen we zeggen: kijk, die voorstelling is te duur, die moeten we niet meer opvoeren.’ Zelfs manager Bert werd dit te gortig. ‘Maar als een voorstelling wel volle zalen trekt?’
‘Niet doen, niet doen’, suste de Man. ‘Gewoon abort mission. Cancellen die hap.’
‘En wat deed je hiervoor ook alweer?’, vroeg Pieter-Nel.
‘Personeelszaken’, zei de Man. ‘Hoezo?’

Marijke is freelancer in de culturele sector. Om de paar maanden wisselt ze van opdrachtgever. Soms krijgt ze betaald, vaak is er waardering. En een kop kamillethee.

About Jacques Placques 97 Articles
Jacques Placques schrijft over hardnekkigheden, schandaaltjes en stereotypen in de kunst- en designwereld. Als stille getuige tekent hij observaties op die geromantiseerd zijn weergegeven om herkenning te voorkomen.

Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*