Marijke 14

Donderdagmiddag kwart voor vier. Marijke zag tot haar verrassing dat haar eerste factuur voor Heel Holland Danst na twee maanden eindelijk was betaald. Ze vroeg zich net af of ze nog even de stad zou ingaan om een nieuw velours jasje bij Desigual te scoren toen de telefoon ging. Lisa van kassa 2.

“Er staat hier een hele boze meneer die kaarten voor de voorstelling van vanavond had gekocht…” piepte Lisa, “…maar nu ziet-ie in de NRC van vandaag een aanbieding voor diezelfde kaarten, maar dan 50% goedkoper. Via zo’n Today Only-actie. Hebben jullie die korting bedacht?”

Marijke wilde net ‘ja’ zeggen, toen Lisa haastig vervolgde: “En nu is die meneer heel boos en wil hij de helft van z’n geld terug. Kun jij dat komen regelen? Want ik mag niet zomaar geld pakken uit de kassa.” Op de achtergrond hoorde Marijke de boze meneer. “…volksverlakkerij!…”

“Eh… ik weet niet of we mensen zomaar geld mogen teruggeven…”, begon Marijke, terwijl ze angstig om zich heen keek. Waar was manager Bert als je hem nodig had? Innemijn kon het gesprek letterlijk horen, wist Marijke, maar deed net of ze heel druk bezig was met de Seizoensbrochure.

“En deze meneer is echt heel boos”, piepte Lisa. “Dat klopt!”, hoorde Marijke door het glas van de kassabalie heen. “Ik ben furieus! En als u nu niet snel het geld verdisconteert, dan kunnen u en uw hele gezelschap een fikse claim verwachten!”. Lisa smeekte Marijke om alsjeblieft naar beneden te komen en het op te lossen.

Met het lood in de schoenen zakte Marijke de trap af. Daar zag ze Lisa, nog kleiner dan normaal, weggezakt achter de kassabalie. Een oudere man in waxjas en geruite shawl stond met zijn neus tegen het glas gedrukt. Rond zijn voeten draaide een teckel om zijn as. Marijke stapte op de man af en gaf hem een hand. Ze was naarstig op zoek naar de innerlijke rust waarvoor ze zo hard trainde tijdens haar meditatieavondjes.

“Ik hoop dat u uw geldkistje bij u heeft”, riep de man. “Want wat u doet kan natuurlijk he-le-maal niet, hè? Dat snapt u zelf toch ook wel!” Marijke zocht naar haar grondtoon, maar toen ze haar mond opendeed sloeg haar stem over en kwam er een vreemde piep uit. “Ik snap dat u boos bent, maar dit is een eenmalige actie. Een extra’tje voor NRC-lezers die ook wel eens een avondje uit willen, maar dat niet kunnen betalen.”

De man keek verbouwereerd: “U denkt dat NRC-lezers niet genoeg verdienen voor een dansvoorstelling? Bent u nou werkelijk zo naïef?!” Marijke voelde zich even klem gezet, maar vervolgde toen dapper: “U weet niet half hoeveel verborgen armoede er heerst in Nederland, zeker onder NRC-lezers! Hoge hypotheken, dure auto’s, en dan is er soms gewoon geen geld meer over voor een dansvoorstelling. En deze mensen komen we zo tegemoet. Dit is onze kerstgedachte, zeg maar.”

De man schudde zijn hoofd. “U bent niet helemaal in goede doen, dat is duidelijk. En ik vrees voor de toekomst van dit gezelschap als het geleid wordt door mensen zoals u.” De man draaide zich om en zwiepte de teckel achter zich aan.

“Goed verhaal!”, zei Lisa. “Maar wat erg voor die NRC-lezers. Dat wist ik helemaal niet.”

Marijke is freelancer in de culturele sector. Om de paar maanden wisselt ze van opdrachtgever. Soms krijgt ze betaald, vaak is er waardering. En een kop kamillethee.

About Jacques Placques 97 Articles
Jacques Placques schrijft over hardnekkigheden, schandaaltjes en stereotypen in de kunst- en designwereld. Als stille getuige tekent hij observaties op die geromantiseerd zijn weergegeven om herkenning te voorkomen.

Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*