De nieuwe zakelijk leider van Heel Holland Danst was inderdaad een vrouw. Het nieuws was toch een grote verrassing geweest binnen de redelijk feminiene gelederen van het gezelschap. Aanvankelijk dacht Marijke dat Veronika de strijd had gewonnen en had haar laatste reddingsboei uitgeworpen naar de manipulatieve patchoeli-walm om zo haar contract veilig te stellen.
Veronika was echter tijdens haar sollicitatieprocedure door de mand gevallen, onder andere vanwege de al te rooskleurige cijfers die Marijke voor haar had opgesteld. Marijke kon zich wel voor haar hoofd slaan. Zo had ze zelf haar eigen karma verziekt: daar kon geen yogamarathon meer tegenop.
De nieuwe zakelijk leider, Madeleine, bleek een bijzondere vrouw. Ze had de uitstraling van Margaret Thatcher, maar zodra ze haar mond opende klonk ze als een dwarrelige dementiepatiënt. Collega’s reageerden besmuikt. Moest deze dame de verliezen compenseren? Ze kon nauwelijks een volzin afmaken.
Op haar laatste werkdag werd Marijke bij Madeleine geroepen. In haar kantoortje hingen grote vellen papier kris-kras door de ruimte. “Ik wilde jou wat vragen… ik zag dat je je bureautje aan het opruimen was, dus ik dacht, die heeft wel even tijd…”, begon Madeleine. Ze friemelde aan haar ketting, keek naar buiten en leek toen vergeten wat ze wilde zeggen.
Geschrokken keek ze Marijke aan. Toen zag ze de vellen papier hangen en zei: “O ja. Ik heb morgen een afspraak bij de gemeente. Over de aanbouw. En dat zijn natuurlijk allemaal hele stoffige mensen. Die de hele dag alleen maar in hun hoofd zitten. Dus nu dacht ik, ik pak het eens anders aan. Ik teken een choreografie uit op papier. En eh… ja.”
Marijke keek opzij en zag pijlen van links onder naar rechtsboven wijzen en weer terug. Daartussen stonden geldbedragen. Madeleine kwam naast haar staan. Net iets te dichtbij. Marijke kon een zachte zweem okselzweet ruiken. “Als je die danspassen volgt, zie je waar het subsidiegeld van de gemeente naartoe gaat. Zie je dat?”
Marijke volgde de pijlen, maar snapte er geen hout van. Dit mens is gek, dacht ze. Ze besloot er bij karma nog een schepje bovenop te doen. Het maakte nu toch niet meer uit. “Wat een geniaal idee. Ik begrijp het helemaal. Dit zal ze helemaal overtuigen om die vijf ton extra subsidiegeld toe te kennen-“ Madeleine interrumpeerde haar: “Miljoen. Twee en een half miljoen.”
Na een kort afscheid van haar marketingcollega’s stapte Marijke naar buiten de miezerregen in. Haar freelanceavontuur bij Heel Holland Danst zat erop. Ze voelde een lichte depressie op komen en kocht een zak Hamka’s bij de nachtwinkel om de hoek.
Leave a Reply