De sfeer op de Liste, één van de satellietbeurzen van Art Basel, is verrukkelijk. Om te beginnen is het gebouw onnavolgbaar ingedeeld, met diverse verdiepingen, subverdiepingen, trappen die recht, dan wel steil kronkelen. Er zijn verschillende terrassen, met strandstoelen, met harde houten banken, met uitzicht over de stad, en overal ruikt het indringend naar Bratwurst.
De rest van het jaar is het een gebouw waar ateliers zijn en een dansschool. Je zou vanwege deze laagdrempelige en gemoedelijke sfeer totaal vergeten dat galeries hier een absoluut fortuin voor een stand betalen als ze al worden toegelaten. Daarom keek ik best wel op, net als vorig jaar, van galeriehouders die bloedserieus in een stand zitten met opzienbarende zaken als kamerplanten die wapperen middels ventilators. Of een enkele marmeren bank, en verder niets.
Anca Benera & Arnold Estefan, installatie met stenen en hun emotionele betekenis.
Rosella Biscotti
Theo Mercier
Ook dit jaar waren er weer diverse trends te ontwaren in het totaalaanbod, die deels overeenkwamen met die op Art Basel.
Zo was ook hier bovenmatig veel zwart wit fotografie. Ook veel te zien: handgeknoopte tapijten, cyanotypie, ambachtelijkheden die allemaal doen verlangen naar het aardse, eerder dan naar het digitale. In die lijn kan ook de veelvoud aan stenen in allerlei variaties worden verklaard, net als de wens de dingen letterlijk te doorgronden middels opgravingen. Er was überhaupt weinig digitaals. Er werd geschilderd, her en der nog wel zo wild als vorig jaar, maar wat ik opvallend vond zowel hier als op de Art Basel: de manier waarop, klassieke portretten signaleerde ik menigmaal. Qua sculptuur waren er veel combinaties van ready mades met obscure materialen zoals haar en afval. Alsof ze waren opgedregd uit een troebel bewustzijn.
Max Hooper Schneider
Cyanotopie met kauwgom van Patrick Goddard
Handgeknoopt tapijt van Igshaan Adams
Chen Ching-Yuan
Cinga Samson
Michael Fullerton
Bij Polanski, Prague, kunstenaar onbekend
Vikentie Komitski
Liu Jie
Uit Nederland waren Dürst Britt en Mayhew er. Mooie presentatie, en volle zalen. De letters die in water waren aangebracht door Lennart Lahuis verdampten gedurende de beursdagen en verdwenen daarmee in de eeuwige herinnering, iedere bezoeker ademde denkbeeldig iets van het water in. De achteloze maar perfect nagemaakte sculpturen van Alexandre Lavet pasten naadloos bij de sfeer van het gebouw.
Overall is de Liste een feest om naar toe te gaan, na afloop ben je helemaal op de hoogte en heb je de context van waaruit je naar de kunst kijkt weer totaal herzien en opgefrist.
Alexandre Lavet bij Dürst Britt en Mayhew
Idem
Dan de stad in voor Parcours. Op twintig locaties verspreid door de stad worden speciaal voor de beursweek site specific installaties geplaatst. Het leuke aan dit concept is dat je ook binnenloopt in musea waar je anders niet direct naar toe zou gaan. Ik licht er een paar uit:
Germaine Kruip maakte een prachtig werk in het Kunstmuseum, een optische illusie die projectie noch film was, die op een diamant leek en steeds veranderde. Niet te fotograferen.
Laurent Grasso
Laurent Grasso bracht zijn werk vanuit een interesse in de oudheid in dialoog met diverse collectiestukken in het Antikenmuseum. Dat zag er bijzonder uit, een schilderij dat heel oud leek maar toch recent bleek, en door er twee ‘ogen’ op aan te brengen werd je als kijker van je apropos gebracht. Gepositioneerd met vazen waarvan sommige ook twee ogen hadden.
Een ruimte verderop was er een reusachtige uilenkop van onyx, die met LED van binnenuit werd aangelicht. Hier kreeg de gesignaleerde trend een museaal vervolg. In de tuin haalde ik eerst de schouders op bij het zien van de os van Pawel Althamer. Ik bedoel: nou en witte os met brede hoorns. Maar eenmaal dichterbij zag ik dat je het beest aan moest raken, zijn vacht was zacht, zijn oog bleek een schelp en er zat ineens zoveel tederheid in, dat ik mijn mening helemaal herzag.
Laurent Grasso
Pawel Althamer
Detail
Rinus van de Velde werkt aan film waarin hij zeventien decors opvoert die met elkaar in willekeurige volgorde en zonder tekst een verhaal gaan vertellen. De film, die geen lineair perspectief heeft, gaat in september in premiere bij Tim van Laere in Antwerpen. De decors zijn tevens sculptuur. En zo stond er ineens een halfverdronken huis met een dreigende wolk erboven in Basel. Heel vreemd werk, het associatieve parallelle universum drong zich aan mij op in een minutenlang wachten op de regen.
Rinus van de Velde
Tot slot raakten wij gegrepen door een performance van Reto Pulfer, boven op de zolder van het Museum der Kulturen. De kunstenaar werkt met planten. Hij haalt er extracten van kleur uit en verft daar lappen mee, die hij vervolgens in een installatie verwerkt waar je als bezoeker doorheen waadt. Het ruikt er sterk naar gedroogde bloemen. Je gaat eigenlijk een transcendale wereld binnen, compleet met geluid wanneer de kunstenaar gedurende een aantal uur tamelijk hermetisch op zijn elektrische gitaar speelt.
Reto Pulfer
Ik kijk terug op een paar zeer mooie dagen in Basel.
Dank voor het verslag! Overigens: cyanotYpie. Cyanotopie is waarschijnlijk meer dat de toekomst je blauw laat.