Leipzig International Art Programme (LIAP) @ Spinnerei

Kunstenaar Michelle Eistrup vroeg me in 2017 om te werken aan haar project All Suns Forever. Een project dat verschillende musea, curatoren en andere kunstprofessionals in verschillende landen samenbrengt. Het project werd gepresenteerd op de Biënnale van Venetië als een programma van Microclima’s Eye of Benin, waarin opvattingen over rituelen worden vergeleken als onderdeel van het Deep Memory-platform. Deep Memory is een vijfjarig programma over hedendaagse kunst met betrekking tot het Afrikaanse continent door Joanna Sandell / Kalmar Konstmuseum, Zweden. Begin dit jaar liet Eistrup me weten dat ze 3 maanden gaat werken in Leipzig International Art Programme (LIAP) in de Spinnerei in Leipzig en dat het goed zou zijn als ik een aantal weken zou kunnen komen.

Michelle Eistrup LIAP studio in Spinnerei.

Met COVID werd het allemaal onzeker maar in augustus vertrok ze met de auto van Kopenhagen naar Leipzig en ik werd uitgenodigd in het programma van 24 september tot eind oktober. Alles leek goed te gaan tot Amsterdam code rood werd het weekend voor vertrek. Ik ging online uitzoeken wat ik moest doen om Duitsland binnen te mogen: Een negatieve test overleggen en die met een brief van LIAP dat ik daar ga werken aanmelden bij de gemeente Leipzig die dan zou beslissen of ik zonder in quarantaine te gaan mocht komen.

Testen in Nederland mag alleen als je klachten hebt, niet echt werkbaar. Ik bel de GGD en noem een aantal symptomen op die bij COVID horen, keelpijn, snotteren, kortademig. Ik sport niet en hijg als ik een trap op loop dat is kortademig zijn, ik rook en mijn keel doet soms zeer en met te veel pollen in de lucht snuit ik mijn neus ik vind dat ik niet lieg. Ik krijg een afspraaktijd voor dinsdag en hoor uiterlijk donderdagavond de uitslag. Ik fiets naar de RAI krijg een wattenstaaf in mijn keel gedouwd yuck, oncomfortabel en daarna in mijn neus, whao dat is pijnlijk en ik krijg te horen dat ik een unlucky few ben met een smalle neus buis en krijg een bloedneus, why me? Met een zakdoek voor het bloed en de opdracht mijn hoofd achterover te houden loop ik naar buiten. De mensen in de rij om naar binnen te gaan trekken wat wit weg als ze me zien weglopen, ik zie ze denken: “de test is toch alleen een beetje oncomfortabel?”

Thuisgekomen begin ik wat dingen in te pakken, ik voel me prima dus vermoed dat het met die test wel los zal lopen? Woensdag hoor ik dat de besmettingen in Nederland op het moment het hoogste zijn (relatief) van Europa. Ik vraag me af of ik verder moet pakken, ik “signal” nog maar eens met LIAP en Eistrup moet ik nou wel of niet komen? Reizen na 9/11 is gedoe geworden met extra beveiliging en gesprekken bij de douane maar COVID doet er nog eens een schepje bovenop, mijn wanderlust wordt gedurende mijn leven wel op de proef gesteld. Einde middag lees ik via mijn DigiD dat de uitslag negatief is en print er een pdf van. Ik mag gaan laat ik weten, hoeraaaa. Maar dan lees als ik de print nog eens bekijk in die uitslag dat je alsnog 10 dagen in quarantaine moet als je uit een code rood gebied komt? Hoezo? Ik was toch negatief?

De uitslag en een brief van LIAP waarin staat dat ik kom werken en op zaterdag geacht wordt een gesprek voor publiek te hebben over mijn onderzoek in het Caribisch gebied email ik naar Einreismelding@leipzig.de en vraag ze me te laten weten of ik inderdaad niet in quarantaine hoef? Op donderdag avond heb ik nog geen bevestiging en overleg met Eistrup en de mensen van LIAP. Er komt ook een kunstenaar uit Drenthe met de auto met 2 vrienden en haar werk misschien kan ik met haar mee rijden? Ik lees dat je in Nederland met maximaal 3 mensen in de auto mag (in Duitsland is die regel er niet maar moeten iedereen in de auto met een mondkapje) dat schiet niet op dus …

In overleg besluiten we dat ik maar een ticket koop en de gok neem. De slaap wil maar niet vatten die nacht en ik ga slaperig de trein in de volgende ochtend, ik check mijn email maar niets uit Leipzig. Bij het laatste station voor de grens check ik nog maar eens mijn email of Leipzig wat heeft laten horen en die email komt net binnen, een bevestiging dat ik geregistreerd ben, ik binnen mag en ik gezien mijn test niet in quarantaine hoef maar wel mijn uitslag moet bewaren en moet laten zien als ik ernaar gevraagd wordt. Bij de grens word ik warempel ook echt gecontroleerd door een Duitse conducteur (denk ik) die me vraagt wat ik ga doen en of ik getest ben aangezien ik uit Amsterdam kom, ik laat mijn test zien, de brief van LIAP en de email vanuit de gemeente Leipzig en de meneer knikt vriendelijk naar me en wenst me een goede reis en een prettig werktijd in Leipzig. Ik haal opgelucht adem! Pfeeeew, wat een gedoe, ik “signal” en email iedereen dat ik over de grens ben, door mocht en dat ik Eistrup zie op het station in Leipzig!

Het LIAP bordje… ik ben er!

Avondeten met LIAP kunstenaars en staf

Op het Spinnerei complex word ik begin die avond verwelkomd door Anna Louise en Marina van LIAP en maak kennis met de andere 4 gastkunstenaars: Harit Srikhao (Thailand), Sam Clague (New Zeeland), Meik Brusch (Denmark) en Jakub Tajovsky (Tsjechië). Mijn nieuwe avontuur begint!

Ik krijg een snelle rondleiding over de Spinnerei (een oude katoenfabriek), een fantastisch complex dat de afgelopen 20 jaar totaal is overgenomen door de kunstsector. Mijn eerste weekend begint met “Rundgang”, een weekend open studio’s en galeries op het hele complex die normaal 8 tot 10 duizend mensen trekken maar dit jaar niet geadverteerd is om het aantal bezoekers te beperken. Op zaterdagochtend geef ik mijn talk over het Caribisch gebied. En alle kunstenaars in LIAP hebben open studio’s en presenteren werk in de gemeenschappelijke ruimte. Hieronder een eerste impressie, meer inhoudelijk over de LIAP kunstenaars en shows in de galeries in volgende artikelen, stay tuned…