Herintreder

Gespannen stapte Eefje de galerie binnen. Een kwartier geleden had ze nog met haar zoontje in de zandbak gezeten, maar na een hevige interne strijd had ze toch de fiets gepakt. Ze trok haar jurk recht en veegde en passant een opgedroogde limonadevlek van haar knie.

Het was de opening van een verre kennis. Ze had geen idee wat hij nu eigenlijk maakte. Zo eerst maar even de titelbordjes controleren voor ze hem aansprak. Als ze hem nog herkende. Wat waren er veel mensen op afgekomen. Een drankje zou helpen.

Eefje zette het glas aan haar lippen en keek rond. Niemand die ze kende. Eefje was er een paar jaar tussenuit geweest. Na de academie had ze gedacht dat het allemaal wel vanzelf zou komen, maar toen het verrassend stil bleef, was ze in een depressie beland.

Die had ze bestreden met een dure therapie waaruit bleek dat ze onverwerkte issues met haar vader had. Aanvankelijk was ze blij geweest met deze nieuwe inspiratiebron. Ze had zichzelf stilletjes de nieuwe Louise Bourgeois gewaand. Maar toen de therapie harder ingreep dan gedacht, had Eefje haar atelier opgezegd, het merendeel van haar werk weggegooid en was thuis beland. Tot ergernis van haar vriend.

Om de liefde te bezweren was ze zwanger geworden en zo had ze een goed excuus gehad voor haar gesneefde kunstpraktijk. Als mensen haar vroegen wat ze zoal deed, zei Eefje dat ze het te druk had met haar zoontje. Maar stiekem droomde ze nog altijd van een glansrijke kunstcarriere en die ambitie had haar op deze hete zondagmiddag naar de opening gebracht.

Eindelijk herkende Eefje haar opstapje. Johan zou haar verder kunnen helpen, zo dacht ze. Hij had altijd een drukke agenda en een groot netwerk gehad. “Hoi Johan!”, sprak ze mat. Eefje had nooit goed kunnen doen alsof. Eigenlijk vond ze Johan maar een enorme sukkel.

Johan daarentegen was ook niet achterlijk en rook gelukszoekers al van verre. Hij schudde Eefje de hand, werd even afgeleid door de Birkenstocks met zandsporen, en stelde haar toen soepel voor aan een beschonken oude heer naar wie hij al een kwartier had staan luisteren.

De oude heer bleek erg gecharmeerd van jonge kunstenaressen en pakte gretig Eefjes hand, die hij driftig heen en weer pompte. Johan zwaaide naar niemand in de verte en draaide er tussenuit. Eefje stribbelde tegen. Dat was niet de bedoeling! Maar Johan was al weg.

Ondertussen kwam de bejaarde kunstenaar gevaarlijk dichtbij. Met zijn gezicht pal voor het hare vroeg hij of ze misschien zin had in een afzakkertje bij hem thuis. Eefje sprak uit ervaring: “Sinds de geboorte van mijn zoontje heb ik last van incontinentie, dus afzakkertjes verdraag ik niet zo best.” De man deinsde terug.

Zo, dacht Eefje, op naar ronde twee, en stapte opnieuw de menigte in op zoek naar Johan.

About Jacques Placques 97 Articles
Jacques Placques schrijft over hardnekkigheden, schandaaltjes en stereotypen in de kunst- en designwereld. Als stille getuige tekent hij observaties op die geromantiseerd zijn weergegeven om herkenning te voorkomen.

Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*