Een groter contrast met de vorige tentoonstelling van curator Bogomir Choreographed Events vol hedendaagse videofleur in situaties is haast niet denkbaar. Bij aankomst straalt de ruimte van Garage Rotterdam je tegemoet. 100 procent classy classic whitecube met keurig netjes uitgestalde waren aan de wanden en in de ruimte.
Traces, de eerste tentoonstelling van curator Nadine van den Bosch is andere koek dan video’s in de schemer. De wisselingen in De Garage zijn verrassend verfrissend en maken weerkerend bezoek spannend. Wat nu weer?!
Traces dus. Als op mijn lijf geschreven, titelgewijs dan. Ingeweven romantiek:
“De tentoonstelling Traces toont langzaam vervagende sporen van een aanwezigheid die niet langer is. Wat uiteindelijk beklijft zijn de herinneringen die we achterlaten, een spoor in het brein van een ander.”
catalogue.garagerotterdam.nl/en/catalogues/61
Isabelle Andriesse is present met twee sculpturen, beiden met ingebakken koeling. Ik heb mijn hoofd lopen breken over het waarom. Met een beperkte fysiek waarneembare getuigenis – het is kouder en het beslaat enigszins – is het complex allemaal en zeker niet energiezuinig.
Noor Nuyten Swiped horizons. Soort van Scanned Ipads Nicolas Lamas. Stereo in Duplex (of zelfs multiplex) vrees ik. Het beeld of waar het vandaan komt is de moeite, de uitvoering is bloedeloos, hangende spiegelende printjes.
Flets uitgevoerde glansramen.
Alex Farrer met twee series spanramen. Een vijftal kleinere bij de entree en hier een forser tweeluik met aanhangend miniatuurtje. Zulks maakte ik eindeloos midden jaren negentig maar dan slordiger zeg maar meer fysiek, met aan beide zijden van het (semi-)transparante doek schilderingen. In Keulen zag ik in eind jaren 80 de tentoonstelling Bilderstreit – what’s in a name – met een serie werken van Polke die mij noopten mijn eigen waren fluks in te pakken.
Maar deze hier hé zijn anders. Hedendaags toen was gewoon referentieel zelfverwijzende zerocontent. Hedendaags nu betekent dat de sporen hier echt zweet zijn. Farrer maakt sweat paintings. (Ow nou begrijp ik het.) Oude koek in een nieuw jasje. Wordt het daar nou beter van of juist slechter? Basismateriaal zweet zie je er niet vanaf maar voor de curator is het goud. Zo in te hangen op een thematisch angehaucht geheel zoals hier.
De boekenplank van Maurice van Es oogt saai maar is het niet. Pak van de plank en blader. Een serie prachtige portretten. Het zijn in opdracht gemaakte boeken over huizen in een oplage van 1 exemplaar en ik denk plus 1 AP want hier op de plank.
Incluis videopresentatie.
Van Vibeke Mascini twee opengeslagen boeken maar die mag je dan weer niet bebladeren. Dubbel opengeklapte Dikke Van Dales op Dood. Precies wat het is. Doodsreutel.
Hier meer Doodsreutel. De te beluisteren laatste adem van Ron.
Tweehonderd kilo Dove zeepjes kopen, vermorzelen, van de poeders een massief blok masseren en dan daaruit een fijne koffer sculpturen met de nagel. Intensief geproduceerd werkje van Narges Mohammadi.
Arrangement XII: Peculiar Sweet Matter van Clémence de la Tour du Pin
Nee geen stiekeme bonussculptuur; daar kruipt de slang van de koeling van Isabelle Andriessen.
Kort krachtig openingswoord Nadine van den Bosch
Traces is nog te zien tot 14-1 2024.
catalogue.garagerotterdam.nl/nl/catalogi/61/over
Leave a Reply