De groepstentoonstelling – slot

Na veel aandringen van Rambambita had Thijs uiteindelijk toch ingestemd met de groepstentoonstelling in Lelystad. Hij had nog wel wat noten op zijn zang gehad: kosteloos transport en verzekering van zijn werk bijvoorbeeld. Ook wilde Thijs professionele fotografie en een publicatie van de expositie. Organisator Frans de Lange had overal ja op gezegd.

Het inrichten besloeg twee dagen en werd overgelaten aan de kunstenaars zelf. Thijs had de meest prominente muur uitgekozen. De overige deelnemers verdeelden de resterende plekken. Eén kunstenaar was niet aanwezig. Joran was in eerste instantie curator, maar pakte de laatste tijd ook wel eens een penseel op. Het resultaat was niet om aan te zien, maar zijn curatorsfunctie bezorgde hem steevast een plek in menig expositie.

Terwijl iedereen aan het inrichten was, bleef het werk van Joran op de grond liggen. Frans de Lange schoof de twee doeken richting de lege wand naast Thijs. Die schoof de doeken tijdens de koffiepauze in de richting van Rambambita. Toen die terugkwam na de pauze en het werk van Joran zag liggen, schoof zij het weer verder richting de wc. Uiteindelijk hing Frans de Lange de doeken maar op naast de nooduitgang.

Op dag 2 kwam Hesteria binnenwandelen. Deze schilderes maakte sinds kort ook sculpturen. Een beetje onwennig plantte ze de sokkel met haar beeld voor het muurvullende werk van Thijs. Toen ze een stap achteruit deed, zag ze hoe de knalkleuren van Thijs haar werk helemaal omver toeterden.

Zenuwachtig liep Hesteria de ruimte rond. Thijs had de beste plek geclaimd, naast de ingang. Maar Hesteria beschouwde zichzelf van hetzelfde kaliber als Thijs, zo niet beter. Dus zou ze niet wijken. Uiteindelijk nam ze het beeld op en verliet de zaal.

De volgende dag, een paar uur voor de opening, kwam Hesteria weer binnen en zette haar beeld opnieuw op de sokkel. Ze had de oorspronkelijke pastelkleuren vervangen door primaire kleuren. Het vloekte als een hoer met het doek van Thijs, maar het bleef in ieder geval wel overeind. Tevreden keek Hesteria naar het resultaat.

Tijdens de opening vroeg Thijs aan Rambambita hoe het nou zat met de vergoeding. Ze stonden te wachten voor de bar en Rambambita had de vraag steeds ontweken. Van Frans had ze begrepen dat de kosten hoger waren uitgevallen dan verwacht en dat het nog maar de vraag was of er ook een publicatie zou komen. Ze probeerde dit voorzichtig over te brengen.

Toen Thijs goed en wel doorhad dat hij onbetaald meedeed aan een groepsexpositie van bedenkelijk niveau in een uithoek van het land, hoorde hij Rambambita twee bier bestellen. “Dat is dan 3 euro”, zei de vrijwilligster. Thijs ontstak in woede: “Weet u wel wie ik ben?! Ik doe mee met deze expositie hoor, mijn werk hangt daar bij de ingang.”

De vrijwilligster had weinig op met kunstenaars. “3 euro”, herhaalde ze en schudde haar grijsblonde bob naar achter. “Ik ga toch niet voor een drankje betalen op mijn eigen opening?”, gilde Thijs. Snel legde Rambambita het geld neer en probeerde hem gerust te stellen: “Van Gogh is ook arm gestorven.”

About Jacques Placques 97 Articles
Jacques Placques schrijft over hardnekkigheden, schandaaltjes en stereotypen in de kunst- en designwereld. Als stille getuige tekent hij observaties op die geromantiseerd zijn weergegeven om herkenning te voorkomen.

Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*