Het Fundraising Diner 6 (bijna slot)

Morgen zou het fundraisingdiner in het Museum voor Toeters en Bellen plaatsvinden. Voor Marijke was het de culminatie van al haar angststoornissen geworden en alles waar ze ooit bang voor was geweest zou hoogstwaarschijnlijk gaan uitkomen. De medewerker Publiekszaken die en passant fondsenwerving op haar bordje had gekregen was het beslissende diner gaan zien als ‘het jaar nul’. Straks was er leven ‘voor’ en ‘na’ het fundraisingdiner.

Ze hoopte dat haar leven ‘na’ minstens net zo lang zou duren als het leven ervoor, maar met alles wat er op stapel stond was ze daar niet zo zeker van. Als Marijke iets beter georganiseerd was geweest had ze er zelfs haar verzekeringspolis op nageslagen. Nu laveerde ze tussen huilbuien en kokhalzen boven de wasbak. Een voordeel van hard kokhalzen was dat haar oogleden stopten met trillen, een bij-effect van de maandenlange stress.

De telefoon ging. Tiny van de receptie had de rode loper uit de kelder opgeduikeld, of Marijke even kwam kijken of die bruikbaar was voor morgen. Haar dagen waren een aaneenschakeling van incidenten geworden. Marijke holde de statige trap af naar beneden. Elke stap die Marijke zette dreunde na in haar hoofd. Beneden bij de receptie zag ze meteen dat er iets mis was. Tiny wapperde haar hennahaar hardnekkig van links naar rechts.

De rode loper bleek jarenlang niet gebruikt en was nu van voor tot achter bedekt met zwart-witte schimmel. Door het vocht was de rol tapijt ook krom gaan staan. Haar hart klopte een paar keer extra. Waar haalde ze zo snel een nieuwe rode loper vandaan?

Veel tijd om na te denken had ze niet, want directrice Hester belde: of ze zich met spoed naar haar kantoor wilde begeven. Tiny keek Marijke met een mengeling van jaloezie en medelijden na. Had zij maar zo’n enerverende baan. Met twintig bezoekers per dag had zij niet zoveel om handen.

Eenmaal weer boven in de directiekamer voelde Marijke hoe een tintelend gevoel langzaam uitstraalde naar haar linkerarm. Hester keek haar zuinig aan: “Ik hoop dat je het allemaal onder controle hebt, want ik heb er een slecht gevoel bij.” Ze trok haar mond in een zuinige rozet. “Omdat we nog steeds maar op 35 aanmeldingen zaten, heb ik een paar vrindjes uit m’n eigen netwerk opgetrommeld en ik hoop dat die hun portemonnee gaan trekken tijdens de veiling.”

Marijke voelde heel even een kleine opleving, totdat Hester vervolgde: “Alleen weet ik niet waarop ze moeten bieden, want onze collega Jan-Dirk heeft het via de museumvereniging voor elkaar gespeeld dat de Roemeense flugelhorn niet geveild mag worden! Kennelijk hadden we die kuttoeter moeten aanbieden aan andere musea voordat we ‘m zelf konden veilen. Dus nu is-ie weer terug naar het depot waar die weer een eeuw ligt te verstoffen. Jij nog goede ideeën die je met ons wil delen?”

About Jacques Placques 97 Articles
Jacques Placques schrijft over hardnekkigheden, schandaaltjes en stereotypen in de kunst- en designwereld. Als stille getuige tekent hij observaties op die geromantiseerd zijn weergegeven om herkenning te voorkomen.

Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*