Veronika was terug en iedereen moest het weten. Al een ochtend lang vertelde de fundraiser van Heel Holland Danst over haar bezoek aan The Barbican. Hoe dit tripje naar Londen van vijf dagen lang de kas van het dansgezelschap zou spekken was Marijke een raadsel. Maar na de meeting met de Financieel Manager en zijn omgekeerde boekhoudmodel stond Marijke nergens meer van te kijken.
Veronika herhaalde luidruchtig haar beklag over het leven in The City. Taxi’s? Niet te doen. Een lunch? Urenlange wachtrij. Marijke verbaasde zich hoe mensen in luxe leefden en niets liever deden dan daarover te klagen. Alsof luxe niet begerenswaardig was of de ultieme luxe misschien wel schuilt in het afslaan ervan.
Na een week pannenkoeken wist Marijke wel beter. Als het een beetje meezat, betaalde het gezelschap over twee weken uit. Zodra de financiële administratie weer terug was van kerstreces.
Ondertussen waren de eerste gesprekken voor de vacature van zakelijk leider al begonnen. HR had het er maar druk mee. Bart en Veronika ook, want achter de schermen bleken beiden op te gaan voor de felbegeerde functie, waarbij zakelijk inzicht noch commerciële ervaring een pré waren.
Officieel wisten Bart en Veronika niet van elkaar dat ze in de running waren, dus hielden ze tijdens teammeetings de schijn hoog beste collega’s te zijn. “Wat fijn dat je weer terug bent uit Londen”, begon Bart. Veronika onderbrak hem al tijdens zijn laatste adempauze. “Ja, heel fijn, dank je. Bij The Barbican hebben ze hun marketing echt veel beter voor elkaar. Elke voorstelling is voor 80% uitverkocht. Daar kunnen wij nog een puntje aan zuigen”, zei ze terwijl ze Bart strak aankeek en de aderen in zijn nek deed kloppen.
Maar Bart liet zich niet uit de tent lokken. “Nu je weer terugbent heb je vast weer alle tijd om die zeveneneenhalve ton binnen te hengelen die nog op je target staat.” Bart probeerde uit alle macht de geslaagde manager te verkopen aan zijn team waarvan de helft stiekem op Asos het ultieme kerstoutfitje bij elkaar shopte.
Veronika schudde haar haar van links naar rechts en hief haar kin op, zoals rokers plegen te doen. Ze was onlangs gestopt, maar was de dramatische mimiek nog niet verleerd. “Bart, heb je wel enig zicht op ons target? Want als ik me niet vergis zijn er voorstellingen bijgekomen waardoor we meer omzet draaien en er minder inkomsten nodig zijn uit externe giften.”
Bart had geen idee waarover ze het had, maar zei: “Klopt. Daarom gaan we ook de omzet op promotiemateriaal omhoog brengen. En dus krijgen jouw vrijwilligers er extra merchandise bij, waaronder de branded beenwarmers en het ultraplatte broodtrommeltje.”
Marijke zuchtte. 1-0 voor Bart. Maar de strijd was nog niet gestreden.
Marijke is freelancer in de culturele sector. Om de paar maanden wisselt ze van opdrachtgever. Soms krijgt ze betaald, vaak is er waardering. En een kop kamillethee.
Leave a Reply